Η Ονομασία
Ώς κοινότητα Βετερνίκου αναγνωρίστηκε στις 29.8.1912 με Β.Δ. (ΦΕΚ Α 261/1912). Η κοινότητα Βετερνίκου μετονομάστηκε σε κοινότητα Νεραϊδοχωρίου με διάταγμα στις 17.7.1930 (ΦΕΚ Α 251/1930) απο τη βουνοκορφή της Νεράιδας και με Β.Δ στις 11.11.1959 προς τιμή των Χατζηπετραίων σε κοινότητα Χατζηπετρίου, μέχρι το 1978. Το 1979 το χωριό μετονομάστηκε σε κοινότητα Νεραϊδοχωρίου.
Το Όνομα "Βετερνίκ"
Ετοιμολογικά το όνομα "Βετερνίκ" παρουσιάζει δυσκολίες και απορίες. Η λέξη ¨Βετερνίκ¨ κατα τον Β. Στρελλό και Α. Χατζηγάκη είναι σλαβική ανεξήγητη απο το "Βετιέρ" που σημαίνει αέρας ή ανεμοχώρι, πιθανόν απο το Λατινικό Vertus (γεν. Veteris) που σημαίνει παλιός και το κουτσοσλάβικο "νικ" που σημαίνει μικρός δηλαδή παλιό και μικρό χωριό ίσως και από το κουτσοσλάβικο "μπαντε νικ" που σημαίνει μικρό οροπέδιο. Η λέξη ¨Βετερνίκ¨ κατ΄ άλλη εκδοχή είναι σύνθετη απο τη σλαβική "Βέτερ" που σημαίνει άνεμος, πνοή ανέμου και από την παραγωγική κατάληξη "νικ" - "νικο" που σημαίνει ουδείς, δηλαδή τόπος που δεν τον πιάνει ο άνεμος. Επίσης η σλαβική λέξη "Βετερνίκ" ή "Βετρονίκ" μεταφορικά σημαίνει ελαφρός άνεμος, νεραϊδοπαρμένος ή τόπος των αερικών. Στην έρευνα αυτή πιθανόν να στηρίζεται και η παράδοση που έδωσε το όνομα Νεραϊδοχώρι.
Το "Βετερνίκ" αναφέρεται ώς "Βετορνίκη" σε επιστολή
την οποία απηύθυνε το 1711 ο διδάσκαλος του γένους Αναστάσιος Γόρδιος στον λογιώτατο Ιερομόναχο
Χριστόφορο. Στους κληρικούς, πρόκριτους και λοιπους Χριστιανούς του "Βετερνίκου" και χωριών της
Επαρχίας Στάγων αναφέρεται σιγίλλειον του Οικομενικού Πατριαρχίου Καλλινίκου του Ε' δια του οποίου
απαγορεύεται στους ιερείς η ανάμειξη στα κοσμικά κατά το 1801 και 1805.
Η κτίση του χωριού δεν είναι γνωστή.
Οι κάθοδοι των Σλάβων είναι δύο. Η πρώτη τον 6ο -7ο αιώνα και η δεύτερη τον 13ο-14ο
αιώνα. Στον κώδικα 221/8α της μονής Βαρλαάμ των Μετεώρων στις αρχές του 10ου αιώνα αναφέρεται
το χωριό Περτούλι. Οπότε είναι πιθανόν και το Βετερνίκο να είναι κτισμένο μετά τη πρώτη κάθοδο
των Σλάβων. Το χωριό κάηκε το 1823 από τους Τούρκους, όπου καταστράφηκε και το εκκλησάκι του
Αγίου Δημητρίου.
Το Όνομα "Νεραϊδοχώρι"
Η παράδοση αναφέρει οτι υπήρχαν κάποτε στο χωριό δυο πλούσια και όμορφα κορίτσια. Το ένα το έλεγαν Μαρία "Μάρω" και το άλλο Νεραϊδούλα. Κλέφτες πατήσανε στο χωριό γυρεύοντας να πάρουν αιχμάλωτες τις δυο κοπέλες. Μα εκείνες κατόρθωσαν να ξεφύγουν. Η μια ανέβηκε στην κορυφή του ενός βουνού και η άλλη στην κορυφή του άλλου. Όταν οι κλέφτες φύγανε τα κορίτσια δεν γυρίσανε στο χωριό. Είχαν χαθεί. Οι γέροι και οι γριές του χωριού λέγανε οτι πολλές φορές, τις φεγγαρόλουστες βραδυές βλέπανε τις σκιές τους και τις σκοτεινές νύχτες ακούγανε τις παραπονιάρικες φωνές τους. Από τότε τα βουνά ονομάστηκαν "Μαρόσα" και "Νεράιδα". Απ' την παράδοση αυτή το χωριό έλαβε το όνομα "Νεραιδοχώρι".